Mevrouw Onkruid heeft voor het eerst in haar leven een tuin. Een volkstuin. Zij droomt van huppelvelden vol wilde bloemen en vruchtdragende struiken waarvan het goed plukken is.
De steeds herhaalde, geconcentreerde aandacht maakt ook ruimte voor andere zaken. Verwondering. Stilte. Eenvoud. Plezier. Geluk soms zelfs. Al dan niet gedeeld met Buurman.
Gaande de maanden, de jaren groeit mevrouw Onkruid mee met haar tuin. Het is een plek waar tijd verdwijnt. Althans, als lineair gegeven. Het bestaan blijkt zich af te spelen in cirkels, de seizoenen trekken door mens en plant, en weer, en weer.
Elk bezoek leert mevrouw Onkruid iets nieuws. Ze voelt zich meer en meer verbonden met moeder aarde. En weet al snel dat je voor avonturen helemaal niet ver weg hoeft. In een tuin gebeurt altijd wel wat.