6 – Paden banen

De toestand van de tuin laat mevrouw Onkruid ook zien hoe het met haarzelf gaat. Vandaag treft zij er een puinhoop. Rottende paksoi, geknakte zonnebloemen, uiteengescheurde aardpeerstruiken.
Ja, het is herfst, en dan gaan de dingen sterven, worden blaadjes rood, komt groei en bloei tot een eind. Mevrouw Onkruid ziet zelfs paddenstoelen staan, verstopt achter de saliestruik. Maar dat is het probleem nu niet. Hier is te lang niks gedaan. Dat krijg je met gedoe elders, te veel van dit, te veel van dat. Ergens moet zich dat wreken. De tuin blijkt een sluitpost. En dat is niet gezond.
Ook Buurman’s tuin kan wel wat onderhoud gebruiken, ziet mevrouw Onkruid. Gaat het wel goed met hem? Hij is er niet, dus de vraag blijft staan.
Mevrouw Onkruid pakt haar kaplaarzen uit de tuinkast. Trekt de spinnenwebben los die ertussen zijn geweven. De natuur is er in al z’n gedaanten snel bij om ongehinderd door de tussenkomst van een mens z’n plek weer in te nemen.
Zo. Wat te doen als chaos regeert? Waar te beginnen met herstel?
Paden banen, dat gaat mevrouw Onkruid doen. De geulen tussen de verschillende veldjes zijn dichtgegroeid met gras, riet en wilde kaardenbollen. Weg ermee. Duidelijkheid creëren, weer zien wat waar is. Het losrukken van ongewenste wortels doet mevrouw Onkruid goed.
Daarna is het tijd om grenzen te stellen. Die frambozenstruiken bijvoorbeeld, die wil mevrouw Onkruid helemaal niet. Op een dag kwamen ze omhoog, een overblijfsel van de vorige tuingebruiker. Nare stekelstengels zijn het, die mevrouw Onkruid elk bezoek minstens een keer stevig prikken. En als ze nu nog mooie roze frambozen zouden geven. Maar nee. Bleekoranje vruchtjes hangen eraan, die uit elkaar vallen als mevrouw Onkruid ze probeert te pakken. Eruit met die ongevraagde tuinbewoners. Ruimte maken voor wat nieuws, iets waar mevrouw Onkruid wel blij van wordt.
Moe van de fysieke inspanning van het vechten met levend groen neemt mevrouw Onkruid even rust. Een mooi moment om de balans op te maken. De balans van haar eerste jaar tuinieren.
Is het een besparing, je tuin?, wilde een vriendin weten. Hm. Nee. Tot nu toe niet in elk geval. Mevrouw Onkruid heeft sinds het rooien in de zomer weliswaar geen aardappels meer hoeven kopen, en ze heeft ook heel wat groente geoogst. Maar tegenover die financiële meevallers staat een lange lijst uitgaven. Zo is er zaad gekocht, een schep, spitvork, hark, schoffel, een zak koeienmest. Er kwamen tuinhandschoenen, anti-slakkenkorrels, emmers, plantjes, bamboestokken.
Wat geld betreft heeft de tuin zeker meer gekost dan opgeleverd.
Maar in andere opzichten heeft mevrouw Onkruid juist veel gekregen. Meer dan ze had durven dromen. De tuin geeft rust, ruimte, stilte. Geluk soms zelfs. Het bewijs dat je kunt laten leven, in plaats van geleefd te worden. En vooral elk bezoek de terugkerende les: onderhoud dat wat belangrijk is, ook al sleurt de stroom der dingen een mens soms kopje onder.
Mevrouw Onkruid scheurt wat snijbiet af. De spinazie is nauwelijks opgekomen, dus eet ze dit als substituut. De twee gedragen zich in pan en mond vrijwel hetzelfde. Mevrouw Onkruid ziet de eerste rommelige V van ganzen overvliegen. Hoort regen tikken op het haar omringende blad. Plukt een late (laatste?) aardbei. En is rijk. Op naar jaar twee.